Naranasan mo na bang mag manianita? Ano kaya ang manianita? Alam mo ba ang mulawin? Kilala mo na ba ‘ko, at ang kasabwat ko? Ilang isang libong pisong papel kaya ang pagsasama-samahin mo para matakpan mo ang buong Pilipinas? Sino naman kaya ang nagpauso ng tanong na ito? Alas-dose ng gabi, mahimbing ang tulog ni Arman Pingas, tulo laway, nakahandusay, animo’y wala ng buhay, wala lang palang ulirat, ng may biglang pumasok sa kanyang kwarto. Dahan-dahang lumalapit. Walang pakialam si Arman, tulog mantika kasi. Isang malakas na yugyog, hindi siya nagising, dinamihan, hindi pa rin natinag ang taong walang pakialam sa mundo kapag natulog, pinaspasan, sinamahan na ng salita.. Arman..Arman.. sa wakas nagkamalay ang seminaristang tulala pa sa mga pangyayari, naalimpangitan ata. Bakit ba? Tanong niya. Merong may B-day, ikaw ang mag guitara? Ayoko! Antok pa ako! Sagot ni Arman. Sige na, may mulawin. Ganun ba?? Sige, saang room? Sa 9. Ok let’s get it on! Sinimulan ang pambubulahaw, mga tinig na walang patutunguhan, mga mukhang halatang nashock sa mga pangyayari, isang taong hindi malaman kung matutuwa o maiinis sa pambubulahaw na ginawa ng mga kasama. Ito ang mga mukha ng manianita, isang simpleng panggugulo sa kwarto ng may kaarawan; kakantahan siya ng mga awit ng pagbati ngunit ito ay hindi niya alam. Surppresa ang lahat, kaya ang resulta, mga mukhang hindi maipinta sa sobrang taranta, sa pag-aakalang may sunog o hindi kaya ay binobomba na ng ibang bansa ang Pilipinas. Gayun pa man, ang lahat ay mapapawi ng isang dahilan, ang mulawin. Ang mulawin ay panaderya sa bayan, na kung saan binibilhan ng mga seminarista ng tinapay para maging pangpalubag-loob sa pangbuburaot na kanilang gagawin. Bida lagi ito sa manianita, sasabayan pa ng kape, kape na magiging sanhi ng pagkapuyat ng lahat at kung marami ang nag-abuloy, ay este nagkaloob pala ng ambag para sa may kaarawan, tiyak bida din ang liver spread sa pagtitipon na ito. Masaya din kapag nagaganap ito, kasi nakikita ang pagpapahalaga ng bawat isa sa kasama nila. Nakikita ang pagmamalasakitan sapagkat, pare-pareho kaming walang pamilya, barkada, kapatid at iba’t-iba pang kakilala dito. Syempre sino-sino pa ba naman ang magdadamayan kundi kami na may sariling mundo dito sa seminaryo, nagkakaintindihan kasi pare-pareho lang kaming may hindi pangkaraniwang buhay at pare-pareho lang kaming gwapo.whahahaha!!! first time ko atang tumawa sa librong ito huh. Kahit sabihin man natin na hindi naman lahat kami ay interesadong batiin ang may kaarawan, (ung iba ung mulawin lang ang ipinunta, kasi ano ba naman ung kaprasong kanta kung magkakalaman naman ang tiyan mo bago ka matulog) isa lang ang mahalaga, lahat kami nagpapahalaga sa buhay ng bawat isa, lahat kami nagkakaloob ng kung ano ang meron kami para sa bawat isa, lahat kami napupuyat, absent sa worship, busog, Masaya, masakit ang ulo, masama ang pakiramdam kapag ubos na ang mulawin at gwapo. Share sa lahat ng bagay, huwag lang sa tootbrush shocking un. Ganito ang buhay sa seminaryo, nasa hindi natural na buhay man kami, pinipilit naming maging Masaya at maging kaiga-igaya ang buhay ng bawat isa. Kung itatanong mo kung paanong hindi naging natural, syempre, ikaw ba naman gumising araw-araw ng maaga para magsimba. Ikaw ba naman pagkatapos kumain maglilinis, at kung hindi pa masiyahan ang rector mararanasan mo ang habang nagpapahinga astig diba. Ikaw ba naman tuwing martes maglibrary ng buong araw, ikaw ba naman kahit umulan, bumagyo, tirik ang araw, umulan ng snow sa Pilipinas, kahit ata maging disyerto ang Pilipinas at kahit pa ata guguho na ang mundo, may pasok at may pasok pa rin kayo. Ang saklap diba? Ikaw ba naman makatikim ng black hole, malata-eh, super crunch, at kung ano-ano pang luto ng mga seminarista sa sinaing na pagtyatyagaan mo dahil magugutom ka kapag hindi mo kinain, hindi natural. Ikaw ba naman magkaroon ng gurong bishop, may edad na pero cool pa rin at kwela, ikaw ba naman magkaroon ng isang gurong maituturing mong parang ina mo na, mahilig pang magtreat. Ikaw ba naman magkaroon ng guro na puro kwento, tapos sasabayan ng laughing trip, ikaw ba naman magkaroon ng mahusay na guro kaso hirap ng konti sa tagalog, ikaw ba naman magkaroon ng rector na kasama mo sa lahat ng hirap sa trabaho at may deadly weapon na habang nagpapahinga, at ikaw ba naman magkaroon ng teacher na 6 parts ang final exam. Cool!! Ikaw ba naman magkaroon ng guro na tamang basa sa harapan, at siguradong magkakape ka kung gusto mong masubaybayan ang Romeo and Juliet ay este, un palang lecture nya, ikaw ba naman magkaroon ng guro sa music na susumpain mo kung hindi mo pa siya ganoon kakilala, pero para sa amin, cool siya. Ikaw ba naman ang magkaroon ng gurong deacon na sa lecture niya, hindi mawawala ang tawanan at iyakan, iyakan dahil sa sobrang tawa lang un na ang resulta kabag. At ang trip pa ng teacher naming ito ay gumawa ng iba’t-ibang sakit sa ulong tanog, kagaya ng nabasa mo sa taas kanina. At ikaw ba naman ang magkaroon ng magandang secretary sa opisina na dinadalaw ng mga seminarista bago pumasok sa eskwela. Ikaw ba naman magkaroon ng panggabing panalangin sa pamilya tuwing Biyernes, ikaw ba naman ang magkaroon ng panggabing panalangin gabi-gabi bago matulog, ikaw ba naman ang magkaroon ng bible study kapag second Tuesday of the month. Ikaw ba naman ang magkaroon ng parish exposure every Saturdays ang Sundays. Haaaaaaay!! Pero kahit ganoon pa man, dito lang meron niyan sa seminaryo, at yan ang mga bagay na minahal na namin dito. Ikaw, tatanungin kita, ano ba ang Pilipinas na mamahalin mo, ang Pilipinas na walang patutunguhan, walang pagkaksaisa ang bawat Pilipino, maraming corrupt sa gobyerno, maraming mapanlamang sa kapwa, maraming dukha, maraming walang tahanan, maraming batang hupak, maraming batang hindi makapag-aral, sa kabuuan, isang bansang walang patutunguhan o ang Pilipinas na may pagkakaisa ang lahat, may pagmamahalan, may pag-kakapantay-pantay, may kalayaan, may katarungan, may kapayapaan, at ang bawat isa ay may masagana at kaiga-igayang buhay. Ano man ang piliin mo sa dalawa, walang ibang magtatakda niyan kundi ikaw. Kaya kung pipili ka rin lang, ung bagay na paninindigan mo, at hindi ung bagay na pagsisisihan mo pagdating ng araw.
No comments:
Post a Comment